การเล่าเรื่องตลก

Xianzhou มีทฤษฎีเกี่ยวกับที่มาของการเล่าเรื่องตลกอยู่หลายแบบ ซึ่งผู้ที่สนับสนุนทฤษฎีต่างๆ ก็ยังคงถกเถียงกันอยู่ แต่ฉันขอบอกเลยว่า การถกเถียงเหล่านี้มันไม่มีความน่าสนใจ และไม่มีความหมายอะไรเลย สิ่งเดียวที่เราควรรู้ก็คือ การเล่าเรื่องตลกคือองค์ประกอบที่แสนสำคัญของวิถีชีวิตใน Xianzhou เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว

เท่าที่ฉันรู้มา ชาว Xianzhou, มนุษย์จิ้งจอก, ชาว Vidyadhara หรือชาวต่างแดนที่ไม่ชอบฟังละครเพลงนั้น มีจำนวนไม่น้อยเลย ส่วนคนที่ไม่ชอบฟังศิลปะการเล่าเรื่องก็มีเยอะไม่แพ้กัน แต่คนที่ไม่ชอบการเล่าเรื่องตลกนั้น กลับมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย

ซึ่งเหตุผลก็ง่ายๆ เลย นั่นเพราะใครๆ ก็เข้าถึงการเล่าเรื่องตลกได้ ทั้งยังฟังแล้วผ่อนคลายและตลกขบขัน วันไหนเหนื่อยๆ อยากพักผ่อนร่างกายและจิตใจ ก็แค่หาโรงน้ำชาสักแห่ง สั่งชาร้อนสักกา แล้วนั่งฟังเรื่องตลกเท่านั้น... อ่า ไม่มีอะไรน่าอภิรมย์ไปกว่านี้แล้ว!

โดยทั่วไป การเล่าเรื่องตลกจะมีนักแสดงสองคน โดยคนหนึ่งทำหน้าที่ส่งมุก ส่วนอีกคนทำหน้าที่รับมุก พวกเขาจะพูดคุยเรื่องตลกขบขัน โดยการโต้ตอบกันไปมา

เดิมทีฉันเป็นนักเล่าเรื่อง แต่นักเล่าเรื่องและนักเล่าเรื่องตลก ต่างก็หาเลี้ยงชีพด้วยการพูดปากเปล่าทั้งนั้น จึงมีหลายอย่างที่เหมือนกัน ก่อนหน้านี้ฉันได้บอกกับทุกคนแล้วว่า ศิลปะการเล่าเรื่องนั้น ไม่ใช่แค่ต้องทำให้ผู้ฟังได้ยินเรื่องราว แต่ยังต้องทำให้ผู้ฟังรู้สึกเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ด้วย... และการเล่าเรื่องตลกก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน

อีกอย่างหนึ่ง ในการเล่าเรื่องตลกนั้น จำเป็นต้องมีนักแสดงที่มีความสามารถยอดเยี่ยมทั้งคู่ เพราะหากคู่หูไม่มีฝีมือ แม้ว่าตนจะมีพรสวรรค์ล้ำเลิศแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ และทั้งสองคนต้องแสดงเข้าขากันได้ดี ถึงจะโต้ตอบกันได้อย่างไหลลื่น และจังหวะการเล่าเรื่องที่เป็นเอกลักษณ์แบบนี้ ก็คือไม้เด็ดของการเล่าเรื่องตลก ที่จะทำให้ผู้คนหัวเราะขบขัน

พอถึงตอนนี้ก็จะมีผู้ชมเอ่ยขึ้นว่า "ถ้ามองจากมุมนี้ การเล่าเรื่องตลกก็ยากกว่าการเล่าเรื่องทั่วไปงั้นเหรอ?"

เรื่องนี้...ฉันตัดสินเองไม่ได้หรอก คุณลองมาชมการเล่าเรื่องและการเล่าเรื่องตลกที่ Sleepless Earl แล้วค่อยตัดสินเองจะดีกว่ามั้ย?