*เห็นได้ชัดว่ามีคนฉีกหน้านี้ออกไปจากหนังสืออย่างแรง*
สัตว์น้อยที่น่าสงสารทั้งสี่หิวจนท้องร้องโครกคราก ไม่มีกะจิตกะใจจะคิดอะไรทั้งนั้น
"พวกเราทำการแสดงแลกอาหารง่ายๆ มื้อหนึ่งได้มั้ย?"
เจ้าของโรงแรมคิดอยู่พักหนึ่ง ก็ส่งยิ้มอ่อนๆ อย่างใจดีให้กับสัตว์น้อยทั้งสี่
"คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเธอจะเป็นศิลปิน แหมๆ จะเก็บเงินกับพวกเธอได้ไงกันล่ะ"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ นักดนตรีสี่สหายก็ดีใจตาเป็นประกาย: เป็นคนใจดีมีน้ำใจมากเลย!
จากนั้น เจ้าของโรงแรมจึงเดินนำสี่สหายเข้าไปในห้อง
"พวกเธออยากกินอะไรล่ะ? ไปดูที่ห้องครัวกับฉันสิ!"
ทุกคนต่างก็หิวจนไม่มีเรี่ยวแรง มีเพียงเจ้าไก่โต้งเท่านั้นที่ยังคงเปี่ยมพลัง
"กะต้ากๆ เยี่ยมจริงๆ! ทุกคนนั่งพักสักเดี๋ยว แล้วฉันจะมาเสิร์ฟอาหารเย็นให้เร็วเลยเชียว!"
เจ้าไก่โต้งเดินตามเจ้าของโรงแรมไปยังห้องครัว ปล่อยให้พวกเพื่อนๆ นั่งรออยู่ในห้อง
ไม่นานนัก เจ้าสุนัขล่าเนื้อจมูกดีก็ได้กินหอมชวนน้ำลายสอ
"โฮ่งโฮ่งโฮ่ง พวกนายดมดูสิ กลิ่นนี้หอมมากเลย!"
เจ้าลาเฒ่ามีจมูกใหญ่ กลิ่นหอมจึงพุ่งตรงเข้าจมูกมาเลย
"ฮี้ฮี้ฮี้ หอมจริงด้วย! อาหารอะไรกันถึงได้มีกลิ่นน่าอร่อยเช่นนี้?"
เจ้าแมวดำผู้มีความรู้กว้างขวางนึกถึงอาหารที่ตนเคยลิ้มลอง
"เมี้ยวเมี้ยวเมี้ยว ผู้เชี่ยวชาญจะบอกให้! มันคือกลิ่นของเนื้อติดมัน คราวนี้ลาภปากพวกเราแล้ว!"
เจ้าของโรงแรมยกน้ำซุปหอมกรุ่นเข้ามา
"ทุกท่าน! นี่คือซุปไก่สกัดผสมโสม เชิญทานให้อร่อยนะ!"
และนี่ก็คือฉากจบในเรื่องราวของนักดนตรีสี่สหายแห่ง Belobog
*ที่ท้ายหน้ามีคําวิจารณ์ที่เขียนด้วยลายมือสวยงาม: "เขียนแบบนี้ออกมาได้ไงเนี่ย? ...ฉันว่าฉันเขียนตอบจบของนิยายเรื่องนี้เองจะดีกว่า"*