ครั้งหนึ่งฉันเคยจ้องมองแผ่นหลังของยอดเขาหิมะ
ธารน้ำแข็งไม่เคยไหลหลั่งเป็นบทนำ
แต่ฟากฟ้ายามราตรีกลับมีดวงตาของผู้อื่น
เมฆหมอกปกคลุมช่างก่อสร้างในหมู่บ้าน
ผู้เดินทางลอบมองอดีตแห่งอำพัน
การเดินทางของหัวใจ
คือคำสัตย์จากใจฉัน
ครั้งหนึ่งฉันเคยจ้องมองแผ่นหลังของยอดเขาหิมะ
ในวันที่ลมเหนือพัดพาเสียงเพลงของฉันไป
ผืนดินและนกบินล้วนเงียบสงัด
สันหลังของโลกอยู่ในสายแร่เหล่านั้น
เหนือหมู่ดาวและใต้ฟืนไฟ
หล่อหลอมความทรงจำในนามของช่างตีเหล็ก
และมอบความหมายด้วยเปลวไฟอันโชติช่วง
ฉันขุดอุโมงค์ เธอสร้างกำแพง
ฉันขุดอุโมงค์ เธอสร้างกำแพง
สักวันกำแพงจะพังลง
สักวันน้ำตาจะร่วงหล่น
จุดจบสุดท้ายถูกสลักไว้ในที่ราบห่างไกล
รอคอยให้กลอนบทนี้ดับแสงลง
จนกระทั่งยอดเขาหิมะหลับตา
และบุปผามลายสิ้น