*เนื้อหาของทั้งสามหน้านี้ไม่ต่อเนื่องกัน แต่ยืนยันได้ว่าน่าจะเป็นเศษหน้ากระดาษจากไดอารี่ของใครบางคน*
วันอังคารที่
ฉันและเพื่อนๆ อยู่ที่นี่มาสองสามวันแล้ว
ทุกคืนก่อนเข้านอน ฉันมักจะคิดเสมอว่าชีวิตของคนพเนจรนั้นไม่ง่ายเลยจริงๆ เมื่อก่อนฉันเคยมีทัศนคติที่ไม่ดีต่อคนพเนจร แต่ใครจะคิดว่าสุดท้ายแล้วฉันจะมาเริ่มใช้ชีวิตพเนจรเหมือนกัน? เฮ้อ ชีวิตคนเราไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริงๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า Fragmentum อะไรนั่น ฉันคงไม่ต้องจากบ้านเกิดมาแบบนี้
หวังว่าคืนนี้จะได้นอนในกระท่อมที่พอกำบังลมได้นะ พอออกมาจากตัวเมืองแล้วอากาศก็ช่างหนาวเสียจริงๆ
วันพุธที่
เราเจอพื้นที่เหมืองของเมือง Boulder แล้ว ตอนแรกหัวหน้าคนงานต้องการจะไล่พวกเราออกไป แต่สุดท้ายก็ให้พวกเราไปอยู่ที่ข้างถนนในเหมือง
ก่อนที่เราจะย้ายเข้าไป ถนนในเหมืองนั้นมีคนอยู่ก่อนแล้ว ถามไปถามมา ดูเหมือนพวกเขาจะเป็นคนพเนจรอีกกลุ่มหนึ่ง นี่สินะ? ที่เค้าเรียกกันว่า... หัวอกเดียวกัน
พวกเขาเรียกที่แห่งนี้ว่า "ที่หลบภัย" เมื่อก่อนมันเป็นที่ที่คนงานเหมืองใช้เป็นห้องหลบภัย แต่ต่อมาก็ถูกทิ้งร้าง และกลายมาเป็นถิ่นฐานของคนพเนจรในที่สุด
การได้มาอยู่ใต้ชายคาคนอื่นแบบนี้ฉันรู้สึกไม่อิสระเอาซะเลย แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น แค่มีที่ให้พอกำบังลมได้ก็ดีถมเถแล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก...
วันศุกร์ที่
ฉันใช้ชีวิตร่วมกับคนกลุ่มนี้เป็นวันที่สองแล้ว ฉันหิวมาก ไม่มีเรี่ยวแรง และขี้เกียจไปขุดเหมืองกับทีมขุดเหมืองด้วย คนกลุ่มนั้นออกจะดูถูกคนพเนจรอยู่เล็กน้อย และหาว่าพวกเรานั้นสะเพร่า
แต่ฉันไม่เคยทำอะไรที่ไม่ชอบมาพากลอยู่แล้ว แค่เก็บขยะเพื่อแลกกับอาหารเท่านั้นเอง ทำไมพวกเขาถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย?
แต่ในทีมก็ยังพอมีคนดีอยู่บ้าง มีคนหนึ่งที่ชื่อว่า Steve เขาใส่เสื้อสีน้ำเงินที่ขาดรุ่งริ่ง คนคนนี้ยินดีที่จะพูดคุยกับฉัน เขาบอกว่าเมื่อวานทีมขุดเหมืองเจอกับหุ่นยนต์ตัวใหญ่เข้าให้ และมีพวกอันธพาลเจ้าถิ่นไปรังควานพวกเขา แถมยังอยากจะยึดครองที่นั่นด้วย
วันอังคารที่
ฉันพบว่าการเก็บขยะไม่ได้ทำเงินอะไรมากนัก เลยไปช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ในทีมขุดเหมืองแทน ฉันเคยเป็นช่างมาก่อน บางครั้งเลยไปช่วยพวกเขาซ่อมเครื่องจักรบ้าง ไปๆ มาๆ ฉันเลยสนิทสนมกับพวกเขาไปโดยปริยาย
พี่ชายที่ชื่อ Steve เป็นคนที่ดีมาก เขาช่วยฉันไว้ไม่น้อยเลย เวลามีอาหารหรือเครื่องดื่มอะไรก็มักจะเรียกฉันไปร่วมวงด้วยเสมอ
จากนี้ฉันคงจะอยู่ช่วยงานทีมขุดเหมืองต่อไป ถึงยังไงก็มีกินให้อิ่มท้อง และดูดีกว่าเก็บขยะเป็นไหนๆ
ฉันไปดูสายแร่นั่นมาแล้ว จะบอกว่าใหญ่มั้ย ก็ถือว่าใหญ่ทีเดียว มิน่าล่ะถึงได้มีคนคิดจะแย่งชิง
วันพฤหัสบดีที่ 2 ธันวาคม
Steve ถามฉันว่าอยากจะเข้าร่วมทีมขุดเหมือง เพื่อช่วยดูแลรักษาเครื่องจักรของพวกเขามั้ย ฉันเลยบอกว่าเอาสิ ขอแค่มีข้าวกินยังไงก็ได้ทั้งนั้น ฉันรู้สึกขอบคุณ Steve มากจริงๆ พี่ชายคนนี้ไม่เหมือนคนอื่นๆ เขาดูแลฉันเป็นอย่างดีเลย
ไว้เก็บเงินได้กะว่าจะชวนเขาไปกินข้าวที่เมืองใกล้ๆ สักมื้อหนึ่ง และชวนเพื่อนที่เคยพเนจรด้วยกันไปด้วย ได้ยินว่าที่เมือง Boulder มีโรงแรมที่ชื่อ Goethe Grand Hotel อยู่ และฝีมือการทำอาหารของเจ้าของที่นั่นใช้ได้เลยทีเดียว
ได้ยินว่าวันนี้มีคนงานเหมืองคนหนึ่งพบว่าเงินเดือนที่ซ่อนเอาไว้ถูกขโมยไป ฉันว่าน่าจะเป็นฝีมือของพวกอันธพาลกลุ่มนั้นแน่ๆ แย่จริงๆ เป็นเพราะคนพวกนี้นี่แหละ สองวันมานี้ คนของทีมขุดเหมืองเลยมีท่าทีต่อพวกเราแย่ไปกว่าเดิม
วันอาทิตย์ที่ 5 ธันวาคม
เยี่ยมจริงๆ! พอฉันตื่นขึ้นมา เจ้าอันธพาลพวกนั้นก็ซัดกับทีมขุดเหมืองแล้ว ทางที่ดีฉันควรจะออกไปจากที่หลบภัยนี่จะดีกว่า
ได้ยินว่าคนของ Wildfire มาเพื่อไกล่เกลี่ย แต่ที่ไหนได้แม้แต่คำพูดของพวกเขาก็ยังไม่ได้ผล สุดท้ายแล้วดูเหมือนจะมีหุ่นยนต์กลุ่มหนึ่งโผล่มา แล้วแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกัน
หวังว่าจะไม่มีใครต้องสูญเสียนะ ฉันยังไม่ทันได้เลี้ยงข้าวพี่ Steve เลย ไว้สถานการณ์คลี่คลายแล้วค่อยไปหาเขาก็แล้วกัน
วันศุกร์ที่
ฉันตามหา Steve มาสองวันแล้ว แต่ก็ไม่เจอเลย ไปถามคนของทีมขุดเหมือง พวกเขาก็บอกไม่รู้
เขาหายไปไหน? หลังจากวันนั้นแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ฉันได้ยินมาว่าหุ่นยนต์กลุ่มนั้นยังต้องปกป้องมนุษย์ด้วย เฮ้อ คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกนะ?
วันจันทร์ที่
ฉันคิดว่าวันนั้น Steve คงไม่ได้มาทำงาน แล้วออกไปที่ไหนสักที่
เฮ้อ... พลิกไปหมด ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว กว่าจะหาเพื่อนได้สักคนมันไม่ง่ายเลย แต่ก็ดันมาหายตัวไป
ไม่มีอะไรให้ต้องอาลัยอาวรณ์แล้วล่ะ ฉันจะเก็บข้าวของและไปจากที่นี่ในวันพรุ่งนี้
ฉันไม่รู้ว่าจะได้เจอ Steve อีกรึเปล่า