ความมืดมิดเรียงรายมาแต่ไกล และใช้วิธีการที่ใกล้เคียงกับการทารุณ
ผ่าห้วงกาลเวลา กลีบดอกไม้ไถ่ถามซึ่งความรัก โน้มลงสู่ริมฝีปากล่าง
ราวกับเสียงเข็มนาฬิกาในมิติเวลาอันไร้ขอบเขต พวกเราไร้ซึ่งทางเลือก
ทำได้เพียงเคลื่อนเข้าสู่ความสั่นสะเทือนอันน่าสะพรึงของจักรวาล ดุจดั่งไถลไปตามความลาดชันของสีแห่งสนธยา
เป็นเช่นนี้ หมู่ดาวยังคงเปรมปรีดาอยู่เหนือศีรษะ ระหว่างทางจะเป็นดั่งความอ่อนล้าอันสง่างามของพวกมัน