เมื่อวันที่
จะว่าไปก็แปลก ฉันจำได้ว่าตอนแรกฉันกับเขาไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไหร่ และตัดสินใจว่าชาตินี้จะไม่ญาติดีกัน แต่แล้วที่ Sleepless Earl นั้นเอง จู่ๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากเพื่อนเก่า ฉันก็ลืมความคับข้องใจในอดีตไปจนหมดสิ้น... คิดไม่ถึงเลยว่าสองร้อยปีผ่านไป เราสองคนจะได้กลับมานั่งที่โต๊ะเดิมและดื่มชาด้วยกันอีกครั้ง
ดูเหมือนว่า Sleepless Earl จะเป็นสถานที่ที่มักจะมีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอยู่เสมอเลยนะ
เราดื่ม Whale-Tide Spring กาแล้วกาเล่า และยังเติมน้ำชาอีกหลายต่อหลายครั้ง กลิ่นชาจางลงโดยไม่ทันรู้ตัว และฟ้าก็ค่อยๆ มืดลง เพื่อนเก่าของฉันถูกย้ายไปจัดการดูแลอุปกรณ์ต่างๆ ของเรือในกองอัศวิน Cloud Knight ซึ่งตามกฎ เขาจะต้องกลับไปปฏิบัติหน้าที่ให้ตรงเวลา หลังจากแลกเปลี่ยนช่องทางการติดต่อกันแล้ว พวกเราก็บอกลากันอย่างเสียมิได้
ใต้แสงโคมไฟในระหว่างทางกลับบ้าน ฉันหวนนึกถึงความทรงจำมากมายที่เคยมีกับเพื่อนเก่า ทั้งสมัยที่เราเรียนขับเรือบินที่ Sky-Soaring Sea ด้วยกัน และสุดท้ายฉันก็สอบใบอนุญาตการบินผ่าน แต่เพื่อนเก่าคนนี้ของฉันกลับสอบไม่ผ่าน เราเคยไปรับจ้างทำงานที่ All Under One Roof ด้วยกันอยู่นาน เพื่อเก็บเงินซื้อ Halcyon Jade Abacus รุ่นใหม่ล่าสุด... เราเคยเป็นเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่อง แต่กลับไม่ได้พูดคุยกับนับสองสามร้อยปี เพราะเรื่องที่ไร้สาระจนจำแทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ถ้าฉันและเพื่อนของฉันไม่ใช่ชาว Xianzhou เราอาจจะเสียชีวิตไปก่อนที่เราจะอายุร้อยปี และคงไม่มีโอกาสได้กลับมาพบกันอีก มันคงเป็นอะไรที่น่าเสียดายเกินไป
บางทีฉันอาจจะดื่มชามากเกินไปเลยรู้สึกตื่นเต้นซะขนาดนี้ ฉันนอนบนเตียงอยู่นานสองนานแต่กลับนอนไม่หลับเลย ฉันเลยอยากจะออกไปเดินเล่นกลางดึก แสงจันทร์ในคืนนี้สว่างกว่าเมื่อคืนมาก พลาดไม่ได้เลยจริงๆ แต่การได้ชมเพียงลำพัง ก็น่าเสียดายมากเช่นกัน พอดีว่าลูกศิษย์ของฉันก็นอนไม่หลับ ฉันเลยพาเขาออกมาเดินเล่นกลางดึกด้วยกัน
เมื่อผ่าน Court of Tranquility และเดินเข้าสู่โพรงหญ้าลึก ก็จะพบกับซากปรักหักพังของศาลาโบราณที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางโพรงหญ้าที่ยังไม่ได้ถางออก ภายใต้แสงจันทร์สลัว โครงสร้างหินเหล่านี้จะสะท้อนแสงสีขาวนวลออกมา และข้างๆ กันก็มีรูปปั้นสิงโตหินโบราณนอนอยู่บนพื้นหญ้าท่าทางสบาย โดยมีฟ้าดินเป็นเหมือนเตียงนอน ราวกับว่ามันค่อยๆ กลืนหายไปในแสงจันทร์... ฉันกับลูกศิษย์แทบจะกลั้นหายใจ เพราะกลัวว่าจะมันตื่นขึ้นมา
ซากปรักหักพังที่กองอยู่ที่นี่ยังมีเสาดอกบัวหินและอ่างน้ำลายเมฆด้วย แต่น่าเสียดายที่ไม่มีรูปร่างที่สมบูรณ์อยู่แล้ว เมื่อวันเวลาผ่านไป คนหนุ่มสาวมักจะใช้สไตล์ย้อนยุคเพื่อแสดงถึงลูกเล่นของคนโบราณ และฉันเชื่อว่า ไม่ว่าจะเป็นตัวฉันหรือศิลปินย้อนยุคเหล่านั้น ต่างก็หวาดกลัววันเวลาที่แสนยาวนาน และมักจะหวนนึกถึงเพื่อไม่ให้อดีตเหล่านั้นจางหายไป แต่ท่ามกลางเวลาที่ผ่านไป ทั้งหมดนี้กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย
โครงสร้างหินที่อยู่ลึกลงไปในหญ้าหนาทึบนั้น ดูราวกับมีลมหายใจยังไงยังงั้น เสียงจากไกลๆ พูดขึ้นว่า: "อย่าพยายามที่จะเข้าใจเลย คืนนี้แค่ได้ซึมซับความรู้สึกเท่านั้นก็เป็นพอ" ฉันจึงหยุดความคิดมากมายลงเสีย และในห้วงภวังค์นี้เอง เจ้าลูกศิษย์ของฉันก็ดันผล็อยหลับไปทั้งยืน
มีผู้คนเดินเข้าออก Verdurous Garden อยู่ทุกวัน ท่ามกลางแสงจันทร์และเศษหิน ที่นี่แค่มีคนที่ว่างอย่างฉันและลูกศิษย์เพิ่มขึ้นมาเท่านั้นเอง